cəhl

is. <ər.>

1. Nadanlıq, avamlıq, cahillik, cəhalət. Elm bir nur, cəhl zülmətdir; Cəhl duzəxdir, elm cənnətdir. S. Ə. Ş.. Cəhlin əllərində qılınc görürsən; Ağlın ayağında qara bir tikən. M. Müş..

2. sif. Çox kəc, çox tərs, inad. Cəhl adam. Cəhl etmək (eləmək) – tərslik eləmək, kəclik göstərmək, inad eləmək. Fərəc bəyin naqis cəhətlərindən birisi də nahaq yerə xırda işdən ötrü cəhl eləməsi, öz dediyini sübuta çatdırmağa çalışması, haqqı batil eləməsi imiş. Ə. Vəl.. Cəhlə salmaq – düz şeyi dolaşığa, çətinə salmaq. <Şirzad Rüstəmə:> Bəli, siz gərgin işləməkdən qorxursunuz! Belə olmasaydı, aydın mətləbi cəhlə salmazdınız. M. İ..